رئالیسم، درهنر به معنای کشیدن تصویر دقیق و بدون آراستگی از طبیعت یا زندگی معاصر است. رئالیسم، ایده آل سازی تخیلی را نفی کرده و بجای آن مشاهده دقیق ظواهر بیرونی را در نظر می گیرد و هدف آن ارائه بازتابی از دنیای واقعی به بیننده است.
این سبک که امروزه کمی عجیب به نظر می رسد ولی نوعی انقلاب در هنر به حساب می آید. در دهه 1850 گرایش های رئالیسمی واکنشی به سنت های آکادمیک و رمانتیسم بوده است. در این سال ها برای اولین بار شاهد ظهور آثاری در این سبک در فرانسه هستیم. ایده کلیدی این سبک به تصویر کشیدن واقعیتی است که ما هر روز آن را می بینیم در اینجا هیچ توضیح یا تزئین بیش از حد وجود ندارد. در زندگی همه چیز همانگونه است که هست. واقعیت عینی، دقت و حقیقت این چیزی است که الهام بخش هنرمندان رئالیسم است. در عین حال احساسی بودن آثار هنری که از ویژگی های سبک رمانتیسیسم می باشد، درآثار سبک رئالیسم مشاهده نمی شود. این سبک هنری فاقد هر گونه سبک سازی یا پیروی از قواعد تئوری و رسمی در هنر است و نقاش به جای استفاده از قوانین محدود کننده بیشتر زمان و تلاش خود را صرف ایجاد تصویری دقیق از اشکال واشیاء، زندگی، پرسپکتیو، نور و تاریکی و ترکیب بندی می نماید.
آشنایی با عکاسی در این سبک هنری بعنوان شور خلق چیزهایی که همچون واقعیت بودند در مردم زنده شد و این جنبش هنری شکوفا گردید.
ویژگی های اصلی سبک رئالیسم:تصویر سازی واقعی، کشیدن داستان های تاریخی، تاکید بر جزئیات داخلی و پرتره، کشیدنچشم اندازهای زیبا.
مشهورترین هنرمندان رئالیسم: وستاوکوربه، ادوارد مانه، ایلیا رپین و ژول برتون می باشند.
دیدگاه خود را بنویسید